جهان هستی جلوة کار خداست . کار را آفرید ، آنگاه عالم را به حق رغم زد . آسمان ها و زمین را درشش روز پدید آورد وبدون تکیه گاه ظاهری سپهر نیلگون را رفعت بخشید . وبا توان و قدرت و بدون سستی از آن محافظت کرد . زمین را همچون گاهواره در اختیار انسان قرار داد تا در پهنه سفره آن قرار گیرد ، وطعام و عزت خود را به چنگ آرد . ستارگان را زیور و زینت آسمان قرار داد وماه تابان و خورشید جهان افروز را برای روشنایی زمین نمایان ساخت . آنگاه همه را درمدار خود حرکت داد ، تاشب و روز را درپی هم و هریک را از دل دیگر بدرآرد . زمین را با کوه های استوارش از هیجان و لرزه بازداشت وباد را فرستاد تا ابرهای رحمت را بر هم بکوبد واز دل آن ، همراه با تندر و مهیب آسمانی قطرات حیات را بر زمین تشنه بریزد . تا درمجازی آن فرود رود . وچشمه ها از آن سرازیر شود . ودریاها پدید آید تا از دل تازه ها برگیرند و زینت به چنگ آرند . با آب خود زمین تفدیده را طراوت بخشید و جوانه های گیاه را برآن رویانید . باغ ها راثمر داد و خوشه های گندم و خرما را نمایان ساخت .  عالم را مسخر انسان کرد تا با کار و تلاش خود و با عمل صالح ، راه خدا را بپیمایند و وارث زمین شوند .  تمام عزت و قدرت از آن خدای قادر عزیز است که به اشاره ای ، عالم بدیع را رقم زد و انسان را برای آباد ساختن این مزرعه زندگی ، جانشین خود ساخت . همه مقهور امر او و ملائکه ، مأمور و مطیع اشاره اویند ، جوهره عالم در تب و تاب به سر می برد و در پی هدف خود روان است . بیکاری و بی هدفی در هیچ ذره ای از عالمیان راه ندارند .  همه در مسیر حق روان ، واز او به سوی او در حرکت و تلاشند . هدف آفرینش ، کار نیک انسان ها است . وکار نیک انسان ها در صفحه وجود گم نمی شود . آثار آن را در دو سرا مشاهده می کند .